منادی وحدت

دنیای سرشار از عدالت و پاکی و راستی و معرفت و محبت دنیای دوران امام زمان است . مقام معظم رهبری

منادی وحدت

دنیای سرشار از عدالت و پاکی و راستی و معرفت و محبت دنیای دوران امام زمان است . مقام معظم رهبری

خاستگاه مهدویت


تاریخ انتشار : 1397/4/21
بازدید : 307
منبع: کارگر، رحیم‏؛ دفتر: 27 (مهدویت، پیش از ظهور)، ص: 15

سوال

خاستگاه و منشأ اصلی انتظار ظهور «مصلح و نجات دهنده بزرگ» چیست؟

پاسخ

منشأ و خاستگاه انتظار ظهور «نجات دهنده بزرگ» را می توان در گزینه های زیر تحلیل و تبیین کرد:

یک. ندای فطرت و طبیعت ذات بشر

چشمداشت آمدن یک مصلح آسمانی و امید به آینده ای روشن و استقرار صلح و عدل، امری فطری و طبیعی است که با ذات و وجود آدمی سروکار داشته و با آفرینش هرانسانی همراه است و زمان و مکان نمی شناسد و به هیچ قوم و ملّتی اختصاص ندارد. بر این اساس همه افراد- طبق فطرت ذاتی خود- مایلند روزی فرارسد که جهان بشریت در پرتو ظهور رهبری از نابسامانی ها نجات یابد. بر این اساس می توان ادعا کرد که هر فرد علاقه مند به سرنوشت بشریت و طالب تکامل معنوی و رشد و بالندگی، خواهان و آرزومند قیام یک منجی جهانی و مصلح کل است و در انتظار ظهور چنین شخصی لحظه شماری می کند.

دو. ظلم ستیزی و نجات مستضعفان

باورداران به رسولان الهی، عموما افراد تهی دست و تحت ستم جامعه بوده اند که از اطاعت سردمداران کفر و باطل سرپیچی کرده و در طریق حق و ظلم ستیزی گام نهاده بودند. این امر باعث واکنش شدید جبهه باطل و درگیری و نزاع همیشگی آنان با گروه حقّ و خداپرست شده است. البته به علّت وجود توان و امکانات بیشتر، گاهی غلبه و سلطه ظاهری با باطل گرایان بوده و فشارها و سخت گیری های فراوانی از سوی آنان اعمال می شده است.

سفیران الهی نیز که رهبری صالحان، مستضعفان و ستمدیدگان را عهده دار بوده اند، همواره با اشراف، فرعونیان و ستمکاران (گروه باطل) نزاع و درگیری داشته اند. آنان با ابلاغ پیام الهی و بشارت ظهور منجی، پیروان خود را به استقامت و صبر و بردباری و انتظار فرج دعوت می کردند و ریشه های اعتقاد به آمدن نجات دهنده الهی[1] را در دل و جان یکتاپرستان و مؤمنان می کاشتند، قرآن به صراحت، به این مطلب اشاره کرده، می فرماید: وَ لَقَدْ کتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکرِ أَنَّ الْأَرْضَ یرِثُها عِبادِی الصَّالِحُونَ[2]؛ «ما در زبور (و کتاب های آسمانی پیشین)، پس از نوشتن در لوح (محفوظ)، نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث می برند».

معنای روشن آیه شریفه این است: «بندگان شایسته خدا بر سراسر جهان، حکومت عادلانه و انسانی خویش را برقرار خواهند ساخت».

شیخ طوسی در تفسیر آیه شریفه از امام باقر علیه السّلام روایت کرده است:

«انّ ذلک وعد اللّه للمؤمنین بأنّهم یرثون جمیع الارض»[3]؛ «این وعده قطعی خدا بر مؤمنان است که آنان تمامی زمین و زمان را به ارث خواهند برد». البته آیات دیگری نیز در این زمینه وجود دارد که در جای خود به آنها پرداخته خواهد شد.

سه. شکست و ناکامی حکومت ها و نظام های سیاسی

مشکلات دائمی جهان (جنگ ها، ستیزش ها، نابرابری ها، ناامنی ها، بیدادگری ها و...)؛ نیازها و خواسته های ضروری بشر (در زمینه رشد اقتصادی، ارتباطات، بهداشت، رفع فقر مادی و معنوی و...)؛ ایده ها و آرمان های همیشگی بشر (صلح، عدالت، امنیت، آرامش، تعالی روحی و معنوی و...)؛ تجارب گذشته انسان ها (در ضعف و ناتوانی دولت ها و حکومت ها و فراوانی مشکلات) و...

باعث خواست آگاهانه و طلب عاشقانه ظهور منجی و مصلح الهی از سوی بیشتر انسان ها است. در واقع همه حکومت ها، گروه ها، اندیشه ها و مکاتب، تمامی ترفندها و برنامه های خود را برای رفع کاستی های جامعه بشری به کار می گیرند؛ ولی به دلایل مختلف موفّق به این کار نمی شوند. روشن است که عامل بسیاری از مشکلات و نابسامانی های جوامع، خود حکومت ها و مکاتب و گروه ها هستند که بیشتر در صدد تأمین منافع مادی خود بوده اند؛ نه برطرف ساختن کاستی ها و موانع رشد و شکوفایی انسان ها[4].

چهار. فلسفه تاریخ و معناداری آن

براساس «فلسفه نظری تاریخ» ظهور «منجی موعود»، فرجام متعالی و شکوهمند آینده جهان و سرمنزل متعالی و متکامل تاریخ بشری است.

بر این اساس روند طولانی مدت تاریخ، دارای هدف، غایت و معنای مشخصی است و آن تحقّق جامعه موعود الهی و رسیدن بشر به اوج سعادت و کمال مادی و معنوی است. این معناداری تاریخ، در فکر و ذهن بشر سایه انداخته و او را متوجّه فرجام متعالی تاریخ ساخته است. البته هدفی که قرآن برای کاروان بشری ترسیم می کند، «عبادت و عبودیت» و در نتیجه رسیدن به قرب الهی است و منظور از آن، معنای وسیع و گسترده ای است که شامل کلیه شئون زندگی انسان در روی زمین می گردد وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیعْبُدُونِ[5].

این ایده در دورانی از تاریخ، به کمال و تمام تحقّق خواهد یافت و آن عصر «ظهور مهدی موعود» است[6]. پس معناداری تاریخ و کشف غایت و هدف آن، می تواند منشأ توجّه انسان ها به ظهور مصلح بزرگ باشد.

[4] . ر. ک: نگارنده، مقاله« جهانى شدن و حکومت جهانى حضرت مهدى»، فصلنامه انتظار، ش 6، ص 145.

[5] . ذاریات(51)، آیه 56.

مهدویت، راهکار قطعی افزایش امید به زندگی


تنها چیزی که می تواند امید واقعی را به زندگی انسان تزریق کند امید به خداوند متعال و ظهور حضرت بقیه الله الاعظم(عج) است. این که امید داشته باشیم عدالت گستری خواهد آمد و ظلم را از بین می برد، آن هم ظلمی که بر جهان سیطره یافته است.
مهدویت
 اگرچه «امید به زندگی» از شاخصه های سنجش میزان توسعه یافتگی است و کشورهای مختلف می کوشند این شاخص توسعه را با ابزارهای مادی و این دنیایی مثل رفاه بیشتر و … افزایش دهند اما خدای متعال قرن ها قبل از کشف و شناسایی این معیار عصر مدرن، با مسئله مهدویت و بشارت به ظهور منجی ای که جهانیان از عدالت او بهشت را در زمین تجربه می کنند، این شاخص را در روح و جان بشر نهادینه کرد و این امید به منجی و انتظار برای آمدن او است که سبک زندگی اسلامی را فروغی خاص و رنگ منحصر بخشیده تا جایی که هیچ سبک دیگری از زندگی را یارای مقابله با آن نیست.

از این رو درباره رهاورد امید مدنظر دین برای سبک زندگی، با حجت الاسلام محمودرضا قاسمی، استاد حوزه و دانشگاه و مدیر موسسه سبک زندگی آلاء به گفت‌و‌گو پرداخته ایم که مشروح آن به حضورتان تقدیم می شود؛

امید در سبک زندگی اسلامی چه قدر مورد توجه قرار گرفته و رویکرد آموزه های دینی ما نسبت به این مهم در زندگی چیست؟

اگر بخواهیم از نگاه قرآنی بحث کنیم در جای جای قرآن آمده که باید به رحمت خدا امید داشته باشیم و به هیچ وجه مایوس نشویم. چنان که در آیه ۵۳ سوره مبارکه زمر آمده است: «قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ؛ بگو اى بندگانم که زیاده بر خویشتن ستم روا داشته‏ اید، از رحمت الهى نومید مباشید، چرا که خداوند همه گناهان را مى‏ بخشد، که او آمرزگار مهربان است».

در اینجا اشاره آیه به ناامیدی مطلق است که از یاس هم فراتر می رود و فرد هیچ راهی ندارد. می فرماید حتی در چنین شرایطی از رحمت خداوند ناامید نباشید. بنابراین، در آیات قرآن همواره روزنه امید برای بندگان مطرح شده است و قرآن مثال های مختلفی می زند که انسان ناامید نشود.

حتی آیاتی هست که انسان را به توکل دعوت می کند، توکل یعنی شخصی را به عنوان وکیل مورد اعتماد گرفتن و به آن وکیل اعتماد کردن و کارها را به او سپردن. کسی وکیل می گیرد که نتواند کار خود را انجام دهد و خیالش از آن وکیل جمع است و می داند که او همه جزئیات را در نظر می گیرد و کارها را انجام می دهد. قرآن بسیار به توکل تکیه می کند و می فرماید: در زندگی تان ناامید نباشید چون کسی که به خدا توکل کند حضرت حق برایش کافی است، چنانچه می فرماید: «وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا».

خروجی این امید که با سبک زندگی اسلامی به حیات بشر تزریق می شود، چیست و چه کیفیتی دارد؟

اگر انسان این امید را نداشته باشد که قدرت دست خداوند است و او است که کارها را جلو می برد در این صورت زندگی حالت ایستا پیدا می کند و در آن پیشرفتی وجود ندارد؛ بنابراین، امید در آیات قرآن و سبک زندگی اسلامی موج می زند. از این منظر می توانیم این امید را جهت دهی کنیم و بگوییم که در اینجا امید از یک جهت به امدادهای الهی بر می گردد و به هیچ وجه قدرتِ دشمنان نباید سبب ترس انسان شود. این مساله در قرآن بارها مطرح شده است چنان که می فرماید: فقر از شیطان است و از فقر نترسید که خدا وعده فضل داده است.

برای مثال بحث رزق برای انسان ها بسیار مهم و دغدغه آنها است تا جایی که حتی انسان به مسافت های دور برای طلب روزی می رود. قرآن در این باره می گوید: «وَفِی السَّمَاءِ رِزْقُکُمْ وَمَا تُوعَدُونَ» و اینچنین به بندگان آرامش می دهد و امید را در زندگی فرد تزریق می کند.

این رویه نوعی بهداشت روان است و می خواهد خیال فرد را راحت کند تا مثلا اگر کارگری کار خود را از دست نداد زندگی را تیره و تار ببیند و بلکه حرکت کند و بداند روزی دهنده خداست و زمانی که قرار است روزی از آسمان مشخص شود و با تلاش زمینی میسر شود، پس این خود یک امیدواری است.

این مباحث در بخش های مختلفی از سوره های قرآن مطرح شده است. این امید آینده روشن را نوید می دهد. خداوند می فرماید: عاقبت برای کسانی است که زندگی شان رنگ خدایی دارد: «وَالعاقِبَهُ لِلمُتَّقینَ».

امید به ظهور حضرت حجت(عج) و تحقق جامعه مهدوی که از آموزه ها و باورهای اصلی شیعه است، چه قدر می تواند سبک زندگی را دستخوش تحولات مثبت کرده و آن را به سوی «حیات طیبه» قرآنی سوق دهد؟

تمام حکومت ها و تمام افرادی که ادعا می کنند می توانند قسمتی از عدالت را اجرا کنند قبل از ظهور امام زمان(عج) می آیند و هرچه در چنته دارند روی صفحه روزگار رها می کنند، اما در واقع هرچه که زمان پیش می رود رنج ها در جوامع افزایش می یابد. در چنین شرایطی تنها چیزی که می تواند امید واقعی را به زندگی انسان تزریق کند امید به خداوند متعال و ظهور حضرت بقیه الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف است. این که امید داشته باشند که عدالت گستری خواهد آمد که ظلم را از بین ببرد، ظلمی که در یک زمان به طرق مختلف بر مردم جهان سیطره پیدا می کند.

از سوی دیگر در زمانه فعلی امید به ظهور حضرت حجت(عج) و همین که بدانیم امام(ع) حاضر و ناظر بر اعمال است خود می تواند احساس تکیه گاه و پشتیبان در زندگی را برای افراد تامین کند. هرچه قدر که توکل بر خداوند و استعانت از اهل بیت(ع) بیشتر باشد افراد سبک زندگی شان بیشتر و بیشتر به سبک زندگی مهدوی نزدیک می شود.


منبع:
"مهدویت؛ نسخه تشیع برای افزایش شاخص امید به زندگی"، مصاحبه شبستان با حجت الاسلام محمودرضا قاسمی؛ به نقل از پایگاه خبری تحلیلی طلیعه.